De Touwbrug

Er zijn zo van die momenten in je leven waarvan je je achteraf pas echt goed realiseert wat daarvan de impact is geweest. Momenten waarvan je -als je dat van tevoren had geweten- wenste dat ze eerder in je leven voorbij waren gekomen. Momenten ook die voor een absolute koersverandering hebben gezorgd. Wat best raar is, want de koers die je volgt, is de koers die je volgt. En toch ... we kennen dat gevoel allemaal. Als je was blijven doen wat je daarvoor altijd al had gedaan, was er niks veranderd. Toch? Ik neem je graag mee op mijn reis en een heel belangrijk moment dat voor mij als zo'n verandering van koers geldt. Dat heb ik vormgegeven in dit verhaal met de titel touwbrug. Je kent ze wel, van die wiebelige dingen, met een begin en een eind. Zoals het leven eigenlijk ook kan zijn. Ga je mee?

Een stevig Masker
Daar loop ik dan, niets dan duisternis om mij heen. Ik weet wel waar ik ben, en toch zie ik niets. Met mijn handen vóór me zet ik telkens een stapje naar voren. Ik voel angst, verdriet, frustratie. Al zo lang loop ik hier en die verdomde duisternis lijkt geen einde te kennen. Ik ben bang in het donker. Zo, dat is eruit. Ik heb ‘t gezegd. Ik ben bang. Ik die stoere, sterke, dappere vrouw. Bah! Wat zullen ze wel niet van me denken? Als ze erachter komen wie ik werkelijk ben? Ik moet er niet aan denken! Dan val ik door de mand en heeft iedereen door dat ik het niet waard ben; hier niet mag zijn. Nee, dat mag ik niet laten gebeuren! Ik moet mijn masker ophouden.

Mijn angst is mijn afgrond
Plotseling stoot mijn voet tegen iets hards. Lichtelijk uit balans stop ik. Dan hoor ik een zachte stem vlakbij. Ik schrik me lam! Ik probeer de stem te lokaliseren en te verstaan wat er gezegd wordt. Ik concentreer me op het geluid en ineens herken ik het! Het is de stem van mijn oma. Mijn lieve sterke zachte oma, mijn raadgever. Ze praat zacht, zoals ze altijd deed toen ze nog leefde. Ze zegt me dat het tijd is. “Toe maar meisje, het is goed. Ga ervoor.” Ik probeer haar te ontdekken in de duisternis. Maar zoals ik inmiddels met vallen en opstaan heb geleerd, proberen is niks. Proberen te ademen is ook al zo ingewikkeld en maakt dat je stikt, en dus breng ik langzaam een hand naar mijn gezicht en doe mijn masker af. Mijn ogen knijpen zich tot spleetjes tegen het zonlicht dat door mijn wimpers heen sijpelt. Ik knipper nog een paar keer, open mijn ogen en … holymo! Voor de tweede keer in een paar minuten tijd schrik ik me een ongeluk, want ik staar regelrecht in een enorme afgrond!

Als in een reflex grijp ik me vast aan een leuning. Het blijkt de leuning van een touwbrug te zijn. Het harde ding waar ik tegenaan schopte, is de paal die het begin markeert. Als ik niet was opgeschrikt door die stem, een rilling loopt over mijn rug als ik eraan denk wat er dan had kunnen gebeuren.

Zelfopgelegde duisternis
Ik kalmeer mezelf en bekijk de touwbrug nu wat beter. Het is zo’n lange brug die heen en weer zwaait met elk zuchtje wind, de afgrond zichtbaar door alle kieren. Oei, Jakkes! Hoogtevrees! Ondertussen heb ik nog altijd met één hand de leuning vast terwijl ik in de andere hand mijn masker houd. Ik werp er een blik op en bekijk het eens goed. Het is een masker van een hard gezicht. Een gezicht dat geleerd heeft te overleven. Een gezicht dat geleerd heeft dat het kracht en zelfverzekerdheid moet uitstralen om erbij te horen, om geaccepteerd te worden. En dan valt het me op dat er op de plek van de ogen twee gaten zitten. Nogal verbaasd draai ik het masker om en om. Maar die duisternis dan? En dan begrijp ik het. Die duisternis, dat deed ik zèlf. Al die tijd heb ik mijn ogen gesloten gehouden uit angst. Angst om te zien wat er werkelijk is. Lekker dan, ben ik mooi klaar mee. Ik gooi het masker aan de kant en richt mijn aandacht op de touwbrug. Er hangt een bordje bij. “NLP Master Practitioner” staat erop. Tuurlijk, ik had het kunnen weten.

Stapje voor stapje
Ga ervoor zei mijn innerlijke raadgever, dus nou ja, één twee vooruit dan maar! Voorzichtig en onwennig stap ik op de touwbrug. Jakkes! Dat ding is zo wiebelig als wat! De touwen zitten vast aan palen. Elke mijl één paal. Op elke paal een spiegel. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn hoogtevrees. Ik wil nu wel eens weten wat er allemaal te zien en te ontdekken is. En al snel kom ik erachter dat het niet zomaar spiegels zijn. Het zijn weer-spiegels. Van de mensen om mij heen. Oh maar dit is gaaf zeg! Van elke spiegel krijg ik iets mee, allemaal cadeautjes! Ik hou van cadeautjes. Ik kijk in de eerste spiegel en zie ‘Jij mag geraakt worden’. In de tweede zie ik ‘Liever dapper, dan veilig’. In de derde staat ‘Geloof in jezelf’. Die daarna geeft mij ‘verbinding met zelf en anderen’. Wat een leuk tocht zo! De zesde straalt al als ik dichterbij kom. Natuurlijk zijn het ‘Levensvreugde en een altijd halfvol glas’ die ik meekrijg. Er volgen er nog meer. Zo zijn daar zelfliefde, dankbaarheid voor het leven, wakkere speelsheid, veiligheid en vertrouwen. Elke stap brengt me dichter bij de overkant, en met elke stap voel ik hoe ik groei; vanbinnen dan. De één na laatste geeft mij harts-energie en tot slot, ja hoor, hoe kan het ook anders, de laatste geschenken die ik meeneem op mijn reis zijn zachtheid, acceptatie en omarmen.

Wiebelig is krachtig
Blij en dankbaar voor alles wat ik heb gekregen vervolg ik mijn weg. Op het laagste punt van de touwbrug aangekomen wiebelt ie het meest. Ik grijp naar de leuning, maar geheel onverwacht is er een gat. Een nieuw bordje vertelt mij dat dit gat ook wel “De systeemopstelling” wordt genoemd. Ja hoor, heb ik dat? Ik kijk, ik moet wel, ik wil … De afgrond is duizelingwekkend mijn hoogtevrees haast verlammend. “Verman je, hou je vast!” Nee. Het is genoeg geweest. Ik laat los en ik val in de peilloze diepte. Met een niet al te zachte klap kom ik neer. Verdwaasd doe ik opnieuw mijn ogen open en kijk om me heen. Tot mijn grote verbazing lig ik nog altijd op de touwbrug. Alleen die wiebelt niet meer. En met een lichte verwondering realiseer ik me dat ik met een klap terecht ben gekomen in mijn eigen lijf. Terug bij mezelf. Het gat is verdwenen. En als ik achterom kijk zie ik waarom. De kilte en verharding die ik van mijn moeder meedroeg, is met mijn loslaten van krampachtig vasthouden verdwenen. De zwakste schakel is herstelt. Nu pas kan ik zien dat achter mij op de brug ook nog een hele bende sterke en zachte vrouwen staat. Een soort, page toiletpapier. Sterk en zacht tegelijk. Dat beeld sla ik op in mijn geheugen. En ik realiseer me: Ik heb alleen maar iets te winnen!

Mogelijkheden zijn daar waar jij ze ziet
Het einde van de brug is daar, er is nog één laatste spiegel. Daar aangekomen kijk ik nog maar ‘s. Ik zie hetzelfde gezicht, maar dan anders, vriendelijker, zachter, liefdevoller. De ogen zijn anders. De oogopslag. Ik kijk in de spiegel van de ziel, en ik zie … mij. Dit spiegeltje neem ik mee! Die is van mij!

Ik wandel verder naar het einde toe. Lichtvoetig, zacht en in stilte kom ik dichterbij de overkant. Hier zijn geen spiegels meer. Waarom? Ik heb ze niet meer nodig om mezelf op ware grootte te kunnen zien. Dat gebeurt nu vanbinnen. Ik glimlach als ik van de brug afstap en over een heuveltje klim. En daar … Wauw! Een adembenemend uitzicht! Want daar -aan de horizon van deze Vallei Van Mogelijkheden- ligt mijn toekomst.

Langzaam rolt er een traan over mijn gezicht. En in stilte wens ik mezelf nog heel van dit soort tranen toe. Want deze traan is er een van puur en intens geluk. Ik kijk nog een laatste keer in mijn spiegeltje en ga vol vertrouwen mijzelf verder ontdekken.

Noot aan de lezer
Bovenstaand verhaal gaat over mijn eigen proces als coach dat ik nog niet zo lang geleden heb doorlopen. De NLP opleidingen die ik heb gevolgd, hebben mij inzichten gegeven waarbij ik enorme groei heb mogen ervaren. Dat proces gun ik al mijn cliënten! Ik maak dan ook dankbaar gebruik van al hetgeen ik zelf heb geleerd om anderen net even die stap verder te helpen. Om die echte verandering te bereiken.