Uitersten en tegenstelling

Dualiteit en polariteit zijn als tijdens een tropische storm genieten van je cocktail terwijl er net een vlieg in valt. Het zijn begrippen die mijn leven van de laatste jaren kenmerken. De laatste jaren, en misschien zelfs wel langer. Veel langer.

Complex in al zijn eenvoud. Flexibiliteit en omarmen
Vandaag een wat langer artikel. Eenvoudig omdat het onderwerp complexer is dan anderhalf A4-tje. En denk je nu “Ja, heel leuk, geen zin in”? Dan verwelkom ik je graag de volgende keer weer. Maar als jij ook wel eens ervaart dat sommige dingen in jouw leven simpelweg ingewikkeld, duaal en tegenstrijdig zijn, lees vooral verder...

Mijn punt is dat het een lijn is
Dualiteit is één en dezelfde situatie of gebeurtenis die twee totaal verschillende betekenissen kan hebben. Hetzelfde en toch zo anders. Zoals een punt en een lijn. Je kunt alleen op een bepaald punt in je leven staan als je een bepaalde lijn gevolgd hebt. Terwijl een verzameling punten achtereen een lijn vormt. Een lijn kan niet bestaan zonder aaneenschakeling van punten en als er geen lijn was dan ook geen punt. Snap je m’n punt?

Betekent dat dan dat het punt waarop jij in je leven staat onvermijdelijk was? Dat het een lijn is, die is gevormd door alle keuzes die jij tot aan dit moment in je leven hebt gemaakt? En zo ja, hoe beleef je dan je leven nu? Als gevolg van jouw eigen keuzes, of berust jouw leven op een aaneenschakeling van toevallige gebeurtenissen? Wat jouw antwoord ook is, feit is en blijft dat je staat op het punt waar je nu bent. Waar of niet waar?

Dualiteit
Dat besef -dat ik hier ben omdat ik daar zelf voor gekozen heb- vond en vind ik niet altijd makkelijk. Want wat ik wil, heb ik nog niet bereikt en wat ik heb gekregen, wil ik niet. Of wel? Neem nou bijvoorbeeld het feit dat mijn man in de afgelopen anderhalf jaar al 2 keer heeft moeten vechten voor zijn leven. Een telefoontje vanuit het ziekenhuis en eentje vanuit een ambulance die mijn hart en leven tijdelijk tot stilstand brachten. Terwijl ik aan de andere kant met zulke leuke, mooie en zingevende dingen bezig ben. Aan mijn bedrijf bouwen en een opleiding volgen is puur genieten van het leven voor mij. Ik wil niet dat mijn man er tussenuit dreigt te knijpen. En ik wil niet loslaten. Tegelijkertijd wil ik wel loslaten. Want vasthouden van deze pijnlijke en angstige gevoelens wil ik ook niet. Daarnaast maken het verdriet en de angst die ik daarin ervaar, het gevoel van passie en zingeving zoveel sterker. Het een kan niet zonder het ander; vindt zelfs zijn bestaansrecht in het ander. Dus hoe combineer ik die twee verschillende toestanden in mijzelf? De dualiteit is alom vertegenwoordigd. En bijna allesoverheersend. Bijna. Hier kom ik op terug.

Polariteit
Ik kan alleen voor en vanuit mezelf spreken. Hoe dat voor jou is, weet ik niet. Voor mij geldt dat ik heel lang geprobeerd heb mijn ouders de “schuld” te geven van mijn gevoel van ongelukkig zijn en eenzaamheid. En ik zeg bewust dat ik het heb geprobeerd. Proberen is zoiets als ‘bijna lukken’. Er zijn allerlei pogingen, maar het resultaat ervan is nul.

Met opzet gebruik ik hier ook “gevoel van”, want de buitenwereld vond al die tijd al dat ik het zo goed voor elkaar had. Dat ik zo’n sterke vrouw ben. Een voorbeeld en inspiratie voor anderen. En ook wel een powervrouw. Met een energie van: “Bam! Niet lullen maar poetsen!”. Inderdaad, hier komt dan de polariteit om de hoek. Hallo!

Dus wat ik mij heb afgevraagd is hoe het toch mogelijk was dat ‘de buitenwereld’ iets totaal anders zag dan ik in mijn eigen binnenwereld? Het antwoord op deze vraag is evenmin verrassend als eenvoudig. Ja, dat lees je goed ‘evenmin als’. Dat zit zo. Sommige van ons zijn zich er al vrij vroeg in hun leven van bewust dat zij aan de buitenwereld iets anders laten zien dan dat zij daadwerkelijk voelen. Dat kan heel extreem zijn zoals bijvoorbeeld een middelbare school gothic, met tatoeages en piercings, volledig in het zwart gekleed die vanbinnen eigenlijk te lief is voor de wereld om hem/haar heen. Of zoals ik, die eigenlijk te kwetsbaar was voor de echte wereld waarin ik opgroeide en om die reden een masker heeft opgezet. Een masker van stoer, sterk & dapper (en volgens een enkeling een beetje raar). Eerlijk is eerlijk, dat masker was hele lange tijd ontzettend functioneel. Het verschafte mij een bepaalde veiligheid. Iets waar ik me achter kon verschuilen. Haast letterlijk.

Dealen met dualiteit
Okay, leuk verhaal. Dan is er ineens dat besef van dualiteit en polariteit. En wat dan? Ik schreef net al dat het antwoord evenmin verrassend als eenvoudig was. Dus nee, verbaasd over dat masker was ik niet. En ook niet over het besef dat ik werd geconfronteerd met nare gebeurtenissen terwijl ik nu juist wilde genieten. Herkenbaar? De volgende vraag is natuurlijk: Hoe dan? Hoe doe je “een sterke vrouw zijn”? Hoe geniet je van je leven als er zoveel tegenslag is?

Zoekend naar het antwoord op deze vraag, ben ik op een paar dingen gestuit.
Mijn eerste ontdekking was dat dualiteit nu eenmaal een gegeven is. Altijd en overal in het leven kom je het tegen. Zoals de punt en de lijn. Twee kanten van dezelfde medaille. Neem nu de gemiddelde uitvaart. Dat is toch vaak een gebeurtenis waar verdriet en afscheid samengaan met lachen en weerzien? Eén gebeurtenis met twee totaal verschillende kanten. Tja… dan kan ik daar heel ingewikkeld over doen. Of ik doe het niet. Want na een ingewikkelde strijd in mezelf was daar ook ineens het besef dat het er maar net om gaat waar mijn (of jouw) aandacht naar uitgaat. Is jouw basisinstelling dat je de negatieve dingen eerst opmerkt? Of juist het tegenovergestelde, zie jij de positieve dingen eerst?

Het mooie is, het maakt niet uit. Want ook hier geldt dat het één er niet kan zijn zonder het ander. De enige vraag die je jezelf hebt te stellen is “Hoe weet ik dat dit positief of juist negatief is?”. Het antwoord op die vraag leidt je namelijk naar de andere kant van de medaille. Hoera. Nu ik dit weet, kan ik flexibel zijn in mijn gedrag; in mijn gevoel. Een ander perspectief geeft ook een breder beeld en soms zelfs het complete plaatje. Klinkt goed he? Geloof vooral niet dat dit waar is. Ervaar het zelf en bepaal dan pas hoe het voor je werkt.

Eerst doen, dan geloven
In praktische zin kan het helpen om dan ook echt even naar jezelf te kijken. Zet twee stoelen neer. Neem plaats op de eerste stoel waar de positieve kant van jouw medaille bij hoort. Ervaar wat hier te horen, voelen en zien is.

Sta op, schud het van je af, en neem plaats op de andere stoel. Hier ervaar je de negatieve kant. Gaaf hoe dat werkt. Sta op, schud weer alles van je af, en loop een eindje bij de stoelen vandaan. Dit is je nieuwe perspectief. Hier -van een afstand- heb je overzicht over het geheel. Hier kun je kiezen. Waar wil jij je focus op richten? En hoe neem je beide kanten mee als waardevol inzicht? Wat het antwoord ook is, realiseer je dat dit precies het juiste is voor jou.

Polariteit een impasse?
Goed, dus dualiteit kan je heel wat mooie inzichten opleveren. Hoe zit dat dan met polariteit? Die tegenstrijdigheid in jezelf? Ook daar kun je iets mee als je wilt. Natuurlijk is een gevoel van tegenstrijdigheid niet prettig. Nou en? Het gaat erom of je het kunt herkennen, erkennen en verkennen. Wanneer je ervaart dat je in een impasse bent beland, gefeliciteerd! Vanaf hier kun je verder. Er is je nu namelijk (pijnlijk) duidelijk dat er iets is waar je van weg wilt, en iets anders waar je naartoe wilt, maar dat nog buiten je bereik ligt. Heel goed. Je bent er bijna.

In mijn geval was dat masker van stoer, sterk & dapper bedoeld om kwetsbaarheid af te schermen, terwijl ik wel de behoefte had om mezelf -inclusief en juist met de kwetsbaarheid- te kunnen laten zien. Echtheid en authenticiteit zijn de woorden die daar voor mij bij horen. Grappig. Nu ik er zo over nadenk is dit net als mijn fysiek. Van buiten sterk, van binnen kwetsbaar en zelfs al versleten zo hier en daar. Een zeer echte authentieke combinatie waarmee ik fantastisch een deel van mijn werk kan doen. Waarom dan ook niet met dat tegenstrijdige gevoel?

Heel lang leek dat een onmogelijke opgave. Het één sloot het ander uit. Zo simpel was het. Of eigenlijk, zo moeilijk was het. Want dat gevoel was ronduit shit, waardeloos en behoorlijk klote. Maar ja, ik zou niet ik zijn als ik daar niet iets mee zou gaan doen. Ik ben niet voor niets in de wereld van de persoonlijke ontwikkeling en groei terecht gekomen. Dus in het kader van practice what you preach, greep ik de oefening van het ‘achtjes lopen’ met beide handen aan! Ook nu weer zeg ik: geloof me niet op mijn woord, maar doe/ervaar het zelf.

De impasse doorbreken
In het kort doe je het volgende

1.  Pak twee A-4tjes en schrijf op elk daarvan de woorden die jouw polariteit vormen. In mijn geval dus kwetsbaarheid versus echtheid.

2.  Leg ze op de grond voor je op een afstand die klopt.

3.  Ga zelf in het midden staan en merk op naar welke van de twee woorden jouw aandacht wordt getrokken.

4.  Ga achter of op dat woord staan, verbind je in gedachte met jouw woord en stel jezelf de volgende vragen:
a.  Wat gebeurt er als ik hier sta?
b.  Welke lichamelijke sensaties zijn er? En waar in mijn lijf is dat?
c.  Wat zeg ik tegen mezelf (interne dialoog) op deze plek?
d.  Wat zien anderen aan mij als ik dit woord ben?
e.  Welke positieve dingen/ eigenschappen/ bedoeling levert dit mij op?

5.  Als je deze antwoorden hebt, maak je je los van dit woord en loop je naar de overkant.

6.  Herhaal stap 4 nu voor het tegenovergestelde woord.

7.  Nu ga je opnieuw in het midden staan. Liggen de woorden nog op de juiste plek? Zo ja, laten liggen. Zo nee, aanpassen.

8.  Nu start je bij je minst favoriete woord met het lopen van een ‘8’. En terwijl je zo om jouw woorden heen loopt, sta je bij elk van hen steeds even stil en wordt je je bewust van de positieve eigenschap(pen) van dat woord die je bij het andere tegenovergestelde woord goed kunt gebruiken.

9.  Blijf lopen totdat je merkt dat het rustig wordt in je lijf en hoofd. Totdat je merkt dat beide eigenschappen echt van jou zijn en dat de een de ander nodig heeft. Dat ze samen veel groter en krachtiger voor je zijn dan elk afzonderlijk. En hoe dat voor jou mogelijk is. En de één en de ander.

10.  Als je genoeg ideeën hebt verzameld voor hoe je ze beide kunt gebruiken, stop. Leg de woorden op de plek waar ze nu horen en merk op wat er veranderd is. Dan raap je ze op en ga je verder met waar je mee bezig was.

Lemniscaat - oneindige ontwikkeling en groei
De oplettende en wat meer digitale lezer heeft natuurlijk allang in de gaten dat het figuur dat je hiervoor hebt bewandeld een oneindige verzameling punten is, die aaneengeschakeld een lijn, de lemniscaat vormen. Precies, het teken van oneindigheid. En zo is het ook met de dualiteiten en polariteiten in ons leven. We zullen altijd bezig blijven een weg te zoeken, en te vinden. De ene dag wat makkelijker dan de ander.

Doe ‘s gek, doe ‘s iets voor jezelf
Wanneer je na het lezen van en experimenteren met dit alles nu denkt: “Hmmm… ik kan het best alleen maar misschien mogelijk zou ik wel wat hulp kunnen gebruiken? Een sparring partner zou fijn zijn zo nu en dan…” Voel je vrij en neem ‘s contact op. Wie weet wat jij voor jezelf kunt betekenen.

Een woord van dankbaarheid) en bewondering
De inspiratie voor dit blog heb ik -behalve uit mijn eigen dagelijkse leven- gehaald uit de bijzondere verhalen van 2 bijzondere vrouwen. Ik voel me enorm dankbaar dat zij hun verhalen met mij hebben willen delen. En ik wil hier graag mijn uitzonderlijke bewondering uitspreken voor de wijze waarop zij (jullie lieve dames) dealen met de shit die het leven ze heeft gegeven. In volle omarming van de dualiteiten en polariteiten zijn zij op flexibele wijze steeds in staat om het positieve eruit te halen. Nathalie en Margot, ik maak een heel diepe buiging voor jullie.