Kracht en Onmacht

Een kort verhaal over de kracht en onmacht van gedachten…. (en over hoe een blog tot stand komt)

Gedachten kwamen met de kracht van een waterval. Buitelden over elkaar heen als een stel ravottende leeuwenwelpen. Het bezorgde haar een zeurende hoofdpijn. Ze stond op van achter haar bureau en liep naar de badkamer om een paar paracetamol te slikken. Terwijl ze de bittere tabletten in één keer probeerde door te slikken, bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar gedachten vochten nog altijd om voorrang, maar nu ze zo voor de spiegel stond vond ze dat de gedachte over hoe ze eruit zag wel voorrang verdiende. Met iets meer aandacht boog ze dichter naar haar evenbeeld om dat wat beter te bestuderen. De fijne en minder fijne lijntjes drukte haar met de neus op het feit dat ze de veertig nu toch echt al een paar jaar voorbij was. Haar huid werd slapper, de tekeningen dieper.

De vele momenten van grote blijdschap, diep verdriet en bergen aan zorgen waren daarvoor verantwoordelijk. Leven, heet dat dacht ze enigszins vermoeid. Maar behalve dat zogenaamde leven was er bij haar altijd nog dat hoofd/hart-verhaal. Een nimmer stilstaande rivier van gedachten en gevoelens die geen einde leken te kennen. Zoals nu net. Terwijl ze bezig was de laatste hand te leggen aan het verslag van een sessie met een client, werd ze opnieuw overvallen door een plotselinge fontein van haar binnenste zelf.

Op voor haar onverklaarbare wijze werd ze ineens weer overmand door de herinnering aan de dagen, weken, maanden, zelfs jaren van angst nadat haar jongste met 18 maanden plotseling een epileptische aanval kreeg en nog geen uur later aan een hersenscan werd onderworpen. Dat moment lag ondertussen 12 jaar achter haar, de kleine meid groot, sterk, gezond, buitengewoon creatief en bovenmatig slim. Een combinatie die direct de volgende golf van gedachten en emotie met zich meebracht. Dankbaar voor het feit dat Het meisje zonder verdere epileptisch aanvallen groter werd, was ze ook bezorgd om de woede-aanvallen die daarvoor in de plaats waren gekomen. Steeds minder vaak. Dat wel, gelukkig. Alleen was daar nu de pubertijd voor in de plaats gekomen. In volle glorie welteverstaan. De interne worsteling die ze bij haar dochter hulpeloos aanschouwde. De strijd die zij zelf intern voerde over hoe ze deze dochter moest helpen op te groeien tot een weldenkende en wel-voelende jongedame leek op sommige momenten een verloren strijd. Komt dit goed? De volgende emotie diende zich als vanzelf aan: ze voelde dat ze er niet goed genoeg voor haar dochter kon zijn. Althans niet voor de jongste. Voor de oudste leek dat minder een probleem hoewel ze daar ervoer dat er dingen waren die deze bijna-volwassen jonge vrouw niet met haar moeder wilde delen. Een mengeling van diepe liefde en intens falen vormden een haast bedwelmende cocktail, en het was nog niet eens vrijdagmiddag vijf uur.

Ze zuchtte terwijl ze zichzelf in de spiegel aankeek. Soms wist ze gewoon niet wat en wie ze daar achter die donkerbruine ogen zag. "Wie ben jij? Wie ben ik" mompelde ze naar haar beeltenis en probeerde haar gedachtenstroom een halt toe te roepen....